Sinds 1129 een baken van geloof in Leuven

In 1129 schonk de hertog van Brabant Godfried met de Baard zijn jachtdomein ten Zuiden van Leuven aan de norbertijnen om er een kloostergemeenschap te stichten.
Vandaag anno 2022 leeft er nog steeds een norbertijnergemeenschap binnen de abdijmuren.
Zij delen het domein met verschillende partners waardoor de site bruist van activiteit.
De norbertijnen in Park waarborgen het religieus karakter van de abdij en staan in voor het
geloofsleven van de mensen die er zingeving en gebed zoeken, die samen willen vieren en gelovig afscheid nemen van dierbaren.

​

Eén van hart en één van ziel
Waarom leven norbertijnen samen in een abdij en vormen zij een gemeenschap? De heilige Norbertus koos voor dit ideaal en liet zich inspireren door de regel van de heilige Augustinus. Beiden waren betoverd door het beeld van de eerste kerk van Jeruzalem zoals de evangelist Lucas dit in de Handelingen van de apostelen beschrijft:

Na hun gebed beefde de plaats waar ze bijeen waren.

Allen werden vervuld van de heilige
Geest en verkondigden vrijmoedig het woord Gods. De menigte die het geloof had aangenomen, was een van hart en een van ziel en er was niemand die iets van zijn
bezittingen zijn eigendom noemde; integendeel zij bezaten alles gemeenschappelijk. Met kracht en klem legden de apostelen getuigenis af van de verrijzenis van de Heer Jezus en rijke genade rustte op hen allen (Hnd 4,31-33 – vertaling KBS 1975).  

Het boek van de Handelingen beschrijft het leven van de apostelen en van de eerste christenen op een geïdealiseerde en tegelijk realistische wijze: de vroege kerk is een gemeenschap van mensen die door hun geloof in Christus en geïnspireerd door de Geest een eendrachtig leven proberen te leiden. Christenen zijn per definitie gemeenschaps-mensen: zij delen met elkaar, zorgen voor elkaar, bidden samen, vieren eucharistie en zijn aandachtig voor de mensen om hen heen.